Nodejs ile Discord Botu Yapmak

Bu aralar Nodejs ile ilgilenmeye başladım, online bir grup ile nodejs öğreniyorum. Bu sebep ile de öğrendiklerimi paylaşmak istedim.

https://discordapp.com/developers/applications/me
adresinden bir uygulama oluşturuyoruz. Create a bot user'a tıklıyoruz devamında.

Nodejs kurulu varsayarak başlıyorum.
Proje klasörünü ister

mkdir proje-adi şeklinde isterseniz de dosya gezgini(file explorer) ile oluşturabilirsiniz.

ardından komut satırını admin olarak açıp klasöre ulaşın.


npm install -g node-gyp
(Uzun sürebilir bu kurulum)

komutu ile build tools'ları kurmalısınız.

npm install discord.js --save

komutu ile discord'un nodejs modülünü indirin.
npm init komutu ile projeyi başlatın.
index.js isminde bir dosya oluşturun proje dizininiz altında.
Benim botumun amacı 'H' karakteri ile başlayan bir mesaj atıldığında Hello mesajı ile karşılık vermesiydi.

Kaynak kod aşağıda:
// Burada başlıyor kod
const Discord = require('discord.js');
// Burada discord modulünü çağırıyoruz.
const bot = new Discord.Client();
// Bot'a işlemler yaptırmak için bir discord nesnesi oluşturuyoruz.
const token = '';
//https://discordapp.com/developers/applications/me/ adresinden aldığınız bot token'ını buraya ekleyin.ad
bot.on('message', message=>{
//Bulunduğu sunucudaki mesajları dinlemeye başlatıyoruz botu
if(message.author.bot) return;
// bot kendi mesajına cevap vermemesi için kontrol.

if(message.content.indexOf('H') == 0) {
//mesajın içeriğinin ilk harfini kontrol ediyor
var text = 'Hello';
//text adında bir değişken tanımlıyor ve içeriğine 'Hello' tanımlanıyor. 
message.reply(text);
//Mesaja text değişkeni ile cevap veriyor.
}
});
bot.login(token);
//Bot sunucuya token'ı kullanarak login oluyor.

Sunucuya erişim
https://discordapp.com/oauth2/authorize?client_id=BURAYA_CLIENT_ID_GELECEK&scope=bot
Botun çalışacağı sunucuda yönetim izinlerine ihiyacınız var.
Komut satırından proje dizinine girin
node index komutu ile başlatın.
Sunucuya gidin ve 'H' tırnaksız ile başlayan bir kelime yazın, Bot size Hello mesajı ile cevap verecek.

Openssl certificate error on ruby

You can use gem 'certified' to solve this problem ^_^
Happy Coding

Planlar ve Zarlar - Bölüm 1

Tanrı’yı sevmiyor olabilirsin ama bu ondan kaçabileceğin anlamına gelmez. Tanrı’ya inanmıyor olman üstüne gittiğin duvara çarpacağının gerçeğini de değiştirmez. Hatta daha önce çarptığın duvarlara bakarsak değiştirmemiş diyebiliriz. Tanrı üzerine teorilerin senin Tanrı yapmaz. Daha önceden de gördüğümüz üzere Tanrı’yı tanımanı bile sağlamadı teoriler. Tanrı ile bir ilişkinin bahanesi olmayan bu teorileri ile Tanrı’yı tanıyamadın, aksine kendi yarattığın Tanrı’nın kölesi oldun. Bu kölelik aslında kendi bilincinde yarattığın sahte Tanrı’ya tapınmak ile oldu. İnsanın kendini Tanrı’ya yöneliyorum diyerek kandırmasın yarattığı tahribattan kurtulamıyorsun. Hatta kurtulmanın mümkün olmadığını daha önce gösterdin. Bu durum Tanrı nerede? Sen neredesin? Haykırmaktan vazgeç ve dualizmi kır ve özgürlüğe kavuş. Ya da Tanrı’ya ulaşamadan bu hayat veda et.

Peki biz Tanrı’ya nereden geldik? Bizim amacımız neydi? Tanrı ile ne elde edecektik? Tanrı’nın ihtişamı ise bu mümkün değil, lakin açığa çıkacak konular ve ilişkileri ile Tanrı ile ilişkimizin haritası da çıkmış oldu. Biz ondan ayrı değiliz lakin onunla da değiliz.  Acaba Tanrı kendimizi konumlandırırken bir araç olabilir miydi? Bu durumda Tanrı mı bir araç biz mi araç konumundayız? İşte evrenin merkezini ve evrenin neyin veya kimin etrafında döndüğünün cevabı. Tanrı veya biz ? Kim kazanır bu düelloyu ? Bence kazanan olması için bir ihtimal gerektiği için başlamadan bitebilir bu düello. Tanrı kaybetmedi, sadece bizim için, bize rağmen, bizim için iptal etti.

Tanrı ile güreşen veya savaşan ve kazanan olmuş. Peki gerçekler ne diyor ? Metaforik Tanrı’sı ile kavga eden ve yenen adamın öyküsü hakkında bize ne kazandırabilir? Yirmi birinci yüzyıl insanı olarak bilgisayarımızdaki görev yöneticisi kilitlenince “Şimdi Tanrı’n nerede ?” diyen insanlarız. Bu Tanrı ile kapışma işinde her gün Tanrı ile olmayan bir ilişki geliştiriyoruz. Bu ilişkinin temelinde ise dualizm var.     Bu duygu ile bu hayatta mücadele edilmemesinin nedeni cahilliğimiz. Bu cahilliğin temelinde ise zamanımız varmış gibi davranmak var. Bu sorunu ifade eden ve anlaşılabilen kim de olmadığı için Tanrı’ya ulaşanları bulmamız pek de mümkün değil. Dikey düzlemde sadece bir üstü gördüğümüzü hatırlarsak bu durumda bizden bir adım ilerideki adam ile sınırlı bir ağımız olduğunu fark ederiz.  Hatta hayal gücümüzün de sınırları olabileceğini fark edersek aslında yaratıcılık için tek yöntemin sınırlılığı ile daralabiliriz. O da dikey düzlemdeki bir üstteki adaydan alınacak bilginin yegane doğru ve geliştirici olduğunu fark edebiliriz.

Evrenin merkezinde Tanrı mı var? İnsan mı var? Kimin olduğundan çok oraya nasıl kendimizi yerleştirebiliriz diye zihniyet aslında hiçbir şey yapamaz. Kendi yarattığı sorunları yine aynı durum ile çözebileceğini zannetmesi aslında düalizmden de vazgeçtiğinin göstergesidir. O kendine tapıyor artık ve tek arzusu da kendi türüne tapılması. Bu kadar unutkan bir türe tapan da kendisinden başkası olmuyor.

Tanrı’yı tanımayan ve bunu savaş aracı yapanlar, işte gerçek zokayı yutanlar. Bu zoka ile aslında Tanrı’nın sert yüzüne denk gelenler, işte onların yatay düzlemdeki yerlerini görmeleri mümkün değil. Yatay düzlemde yerini bilmeyenlerin de dikey düzlemde ilerleme şansları olmaz. Bu durumda onlar evrenin merkezine ulaşamayan ve sadece araç olarak kalacak insanlardan ibaret insanlar olduğunu fark etmemizi sağlıyorlar. Tanrı insanlara şans tanısın veya tanımasın evrenin merkezine gidecek olan insan. Bu insan tercihini yapmadığı sürece Tanrı’nın tercihi hep birinci tercih olarak kalacak. Bunun sebebi de evrendeki boşluk olmaz.

380 - Bölüm 1

“Eğer günde üç yüz seksen kere nefes alıp verirsen o zaman görmeye başlarsın.”  Guru Papai bunu derken ne demek istemiş, bilemiyorum. Lakin kimse de bilmiyor olabilir. Önemli olan bilmek değil, önemli olan guruyu sevmek. Severek ruhsal olgunluğa ulaşabiliriz. Seviyoruz ve bu sayede en basitinden tevekkül anlayışımız bile gelişir ve güçlenir. Bu anlayışın gücü ile anlamak bizim için gördüklerimizin ötesine geçer.

Gurumuzun zamanında bize anlattığı bir menkıbe vardı, bu çok kişinin beğendiği bir menkıbeydi. Amacı neydi anlayanın az olduğu iddia edilen bir menkıbeydi ama paylaşmak güzeldir derdik ve paylaşırdık.

Zamanında bütün kuşlar toplanmış ve onları eğitecek, yol gösterecek ve bitmeyen gerçek mutluluğa ulaştıracak efendilerini aramaya başlamışlar. O zaman dünyadaki 380 tür kuşun hepsi bire ikişer yola çıkmışlar. Varmaları gereken yer ise kaf dağı imiş. Kaf dağına ulaşmak için gidilecek yol imkansız kadar zormuş! Bu duruma karşın pek çoğu yolda ilerleken yoldan vazgeçmiş ve bir nevi elenmiş. Aslında kendilerini eleyen kendileriymiş. Bu durumda aslında insanın kötü hasletleri kendilerini vurduğunu gösteren bir olay olarak her seferinde kalan kuşlar tarafından görülmüş.  Yolun sonuna çok az kuş varabilmiş. Sonda buldukları efendi ise kendileriymiş…

Sondan Bir Önce - 1

“Son bir bardak kahve ve her şey halloldu, hem de her şey”

Sedyede yatan genç erkek hastanın tam tamına kırk beş dakikadır yirmi saniyede bir sayıkladığı ve hastaneye birlikte geldiği arkadaşının da her seferinde başı ile evet anlamında onaylıyordu. Bu konuda oradan geçen insanların aklına anlamlı bir şey gelmiyordu, bunun en önemli belirtisi geçerken dikkat edenlerden bazıları bunların hatası neydi acaba diye sesli şekilde ifade ediyorlardı.  O sırada acil koridoruna bir doktor geldi. Yanındaki sağlık memuru ile hastanın yanına geldi. Sağlık memuru sedyenin başına geçti, doktor da sedyenin yanındaki genç erkeğin koluna girdi. Sağlık memur sedyeyi dikkatle ittirmeye başladı, doktor sakin ve dikkatli bir şekilde hastanın yanındaki gencin koluna girdi. Doktor, koluna girdiği gence adını sordu. Genç Mustafa dedi ve başını evet anlamında. Doktor, arkadaşının adı da Ramazan mı diye sordu. Genç hem evet dedi hem de evet anlamında başını eğdi. Doktor ve sağlık memuru onları acildeki müdahale odası soktu. Sağlık memuru doktorun da yardımıyla sedyeden müdahale odasındaki yatağa aldı. Doktor dışarı çıkmak için yöneldi. Kapıdan çıkmadan önce Mustafa bekle beni dedi. Sağlık memuru serum takmak için hazırlık yapmaya başladı. Sağlık memurunun serum hazırlığı bitti. Serumu taktı. O anda doktor içeri elinde bir elinde hap, bir elinde bir bardak su ile döndü. Mustafa’ya al bunu yut dedi. Hapı ve sonrasında suyu aldı Mustafa.

Mustafa hapı yutup, suyu içince teşekkür etti. Doktor Mustafa’ya gülümsedi ve merak etme, her şey düzelecek dedi…

Hapını yutup, suyunu içen Mustafa arkadaşının emin ellerde olduğunu hissetti. Bu hissin sonucunda dışarı çıkmaya karar verdi. Tam müdahale odasının kapısına gelmişti, doktorun sesini duydu. Mustafa bir bakman mümkün mü? Bunun üzerine Mustafa arkasını döndü. Doktor elindeki kartını uzattı ona ve beni ara daha sonra dedi. Mustafa kartı aldı ve üstüne bakmadan cebine attı…

Mustafa eve geril gelmez bilgisayarının başına oturdu. O an cebindeki kartviziti hatırladı. Kartviziti çıkardı ve üstündeki isime baktı. İsim Mustafa Alyol’u merak etti bir an ve Google arama motoruna gird. Sonuç normaldi. Kişisel sitesinin internet protokol adresini önce shodan arama motoruna yazdı ve boş sonuç sayfasıyla karşılaştı. Bunun üzerine internet tarayıcısını kapadı. Ardından bilgisayarını kapadı ve yatağına yattı. Tavana bakmaya başladı. Hayatın anlamını anlamaya yaklaşmadığı bir gün olmuştu bugün. Hayatın anlamı üzerine düşünmeye başladı ve aklına onion ağındaki forumdan mesajlaştığı adam geldi. Yatağından kalktı ve bilgisayarını açtı. Onion ağına bağlandı. Foruma giriş yaptı. Beklediği mesaj gelmişti…

Renkli Kirpi

İlk renk nedir diye araştırmaya başlayınca akla ilk gelenin aksine karşıma bir sürü renk çıkmadı. Aksine onların elimizden alındığı gerçeğine ulaştım. Bunu alan kişiyi araştırmak yerine doğada renklerin olmadığı teorisini ortaya koydum. Bu teori beni tatmin etmedi ama hedeflerim benden daha önceydi. Bu öncelik gereği beni ilerletecek her şey mübahtı. Bu mübah durumdan faydalanmak zorundaydım çünkü buna şartlanmış bir şekilde yetiştirilmiştim. Bu ordunun bazen uyguladığı "önce vur sonra soru sor" planına benziyordu. Aynı değil ama benziyordu dememin sebebi ise ordu ile siyasal anlamda ters düşündüğümü sanmamdan. Aslında ben de ordunun ülke için çizdiği siyasal iklimden farklı bir iklimde nefes almıyordum.

Teorimin temelinde hayatın renksiz olduğu çünkü insanın bütün ilişkilerinin tek bir bakış açısı ile açıklanabilirliği yatıyordu. Bu tek bakış açısını efendi ve köle aşkı olarak adlandırdım. Bu bakış açısında efendi ile köle arasındaki istemsiz ve kontrolsüz sevgi mecazı ile anlatıyordum. Bu durumda efendi kölesine aşık çünkü onda efendiliğini görüyor ve tatmin ediyor ama aynı zamanda da efendi olarak kötü birisi olduğunu fark ediyor.  Köle ise efendide dünyaya bağlanmış bir köle olduğunu fark ediyor ve köleliğinden duyduğu utancı acı çekerek bastırıyor. Tek renk var çünkü herkesteki temel duygu utanç. Bu utancı yaşamayan insanı sağlıklı saymıyordum.  Resmi görüşe uyan da buydu. Egemen rüzgar arkamdaydı ve bunun tadını çıkartıyordum. Artık akademideki kariyerim güvendeydi...

...... bilimler ve sanatlar akademisinde savunduğum tezim sadece kabul görmekle kalmadı. Çok geçmeden teori olarak kabul gördü ama çok anormal bir şekilde çabuk kabul gördü. Bu garipliği o zaman içinde bulunduğum coşkun duygu durum nedeniyle sorgulayabilecek kapasitede değildim. Evet doktor ünvanı almıştım ama içinde bulunduğum durumu sorgulayabilecek durumda değildim. Bu durum ne kadar sürdüğünü düşününce kendimi çok şanslı hissettim. Teori olması 6 ay süren tezimden şüpheye düşmeye 3 ay sonunda başladım. Yanlış olduğunu fark etmem 3 günümü aldı. Sonunda bu durumu açıklayan bir makale ile kendimi yerimden ve yurdumdan etmeyi başardım. 

....... akademisine bağlı bir akıl hastanesine düştüm. İlk zamanlar "yine de ilk konumumdan çok uzakta değilim" diye iç geçiriyordum ama sonradan fark ettim ki ben, artık ben değildim. İki hafta sonunda çıktığımda ne eski işime ne de eski konumuma sahiptim. Neyse renkleri araştırma sürecime döndüm. Bu dönüşe neden olan şüpheyi aklımdan atamıyordum. Şüphe, ikilikten geliyordu. Ne zaman var desem zıt düşünce geliyor ve fikirlerime çarpıyordu. Eğer renkler yok dersem bu sefer de renklerin olduğu fikri aklımı kemiriyordu. Sonuçta her zaman zıddına sahip oluyordum. Bu ikilik benim hayatımın anlamını yok ediyordu. Yok etmesinin nedeni ise ne zaman hayatımın anlamına karar versem zıt düşünce hayatımın anlamını yok ediyordu. En kötüsü bu değil, bu durumu ifade edemiyordum korkumdan. İnsanların bana zarar vereceği korkusundan. O yüzden insanların gözüne batmayacak şekilde hareket etmeye çalışıyordum.

Renkleri ararken bir efsane ile karşılaştım. Bu efsaneye göre renklerin olduğu bir tayf çıkarmış yağmurdan sonra ve bu tayfın altından geçersen cinsiyetini kaybedermişsin. Bu durum saçma ama renklerden bahsettiği için ilgimi çekti. Çekmekle kalmadı aynı zamanda renklere karşı bir duruş geliştirmeme neden oldu. O zamana kadar inandığım ama hiç ilgilenip bakmadığım birisinin bu işteki parmağını sorguladım. Tanrı bize renkleri verdi mi ? Yoksa biz mi uydurduk onları ? 

O zaman eski bir efsane olarak s...r'lerdeki bir efsaneyi gördüm. Buna göre insan gerçeği görmek istedi ama aynı zamanda gerçekten muaf tutulmak istedi. Bunun için yasağı çiğnedi ve ışığı kırdı. Bu yasağın bedeli olarak renkler insanların elinden alındı. İlk fikrim kızgınlıktı ama sonradan anladım. Bu kızgınlığın nedeni eski bir efsaneyi ciddiye almaktan öteydi. Bu kızgınlığın nedeni ayrıntıları okuyunca hayatımdan endişe etmeme neden olmasıydı. Sonuçta o kitapta biten bir kızgınlık olmadı. 

İnsan, ışığı kırarken aslında hakikati eğip büktüğü için cezalandırıldı. Bu cezayı hak eden insanlar binlerce yıl geçmiş olmasına rağmen henüz suçundan pişman olmamıştı. Bu bir pişkinlik değil aksine insanın mayasının ne üzerine kurulu olduğunu gösteriyordu. Hakikat insanın mayasının kötülüğe dayandığı gerçeğinde gizliydi. Bu gizi çözemedim ama bir gün çözeceğim diye iç geçirdim hep. Bugün evimin üstünden f-16 uçakları uçarken bulduğum hakikatin bana ödeteceği bedeli görmek için evden çıktım. Sokakta yürüdükçe başka insanların da çıktığını gördüm. Bu insanlar da mı hakikata sahipti ? Yoksa sadece politik bir duruş muydu bu yürüyüş ? Son ve imkansız ihtimal yürüyüşlerinin sportif olma ihtimaliydi. Yaya yolundan çıktığım ilk anda gelen aracı göremediğimi fark ettim. Sonrasında ikinci hatamı yaptım. Bu da yeterince hızlı hareket edememekti. Şu an yattığım yerde ölümü beklerken uykunun ölümcül tadı ile başbaşa kalırken renkleri görebiliyorum. Elveda renksiz dünya !